قالب وبلاگ

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه ، از خیابانی که نیست

می نشینی رو به رویم خستگی در می کنی

چای می ریزم برایت ، توی فنجانی که نیست

باز می خندی وَ می پرسی که : حالت بهتر است ؟

باز می خندم که : " خـــــیلی " ... گرچه ... می دانی که نیست !

شعر می خوانم برایت واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت ، می شود آیا کمی

دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست ؟

وقتِ رفتن می شود با بغض می گویم : نرو ...

پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود

باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست

.

.

.

رفته ای و بعدِ تو این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی ... کار آسانی که نیست

m